با اینکه در خطوط نفسهایم حضور داری و نگاه مستم جز تو را جستجو نمی کند. با اینکه خورشید مهربانیت روشن افزای همیشگی دل من است. اما هنوز هم مشتاقم تا برایت بنویسم و با تو حرف بزنم.

هر وقت از تو مینویسم آرامشی شبیه یک شامگاه کویری همه وجودم را فرا می گیرد. هر چند خودم خوب میدانم که چیزی برای نوشتن ندارم جز نگرانیها و دغدغه هایی که ادامه دلتنگیهای همیشگی من است.

یادت می آید که به من گفتی حاضری همه غمهایم را با یک لبخند عوض کنی و من چقدر از این جمله ات به وجد آمدم؟...

این روزها ولی دوست دارم تسبیحی از ستاره به دست بگیرم و نام تو را که ذکر هر شب من است تکرار کنم.... بیشتر به فکر دل بیقرار من باش! همین.